Hale Halime ERDOĞAN / GÜNDEME BAKIŞ – Ekonomik olumsuzluklar sebebiyle “arka mahaller”de adeta sosyal yıkım yaşanıyor. Kentte gösterişli ve yüksek katlı binalar hızla yükselirken bu yüksek katlı binaların arasında paramparça olmuş hayatlar da sürüyor.
Kamil Tunca Caddesi’nde sağlı sollu dikilen 25 – 30 katlı, açık ve kapalı havuzlu, spor salonlu, alt katlarında kafeteryaların, meşhur kahveci markaların dükkan açtığı, özel güvenlikli rezidansların ışıl ışıl cepheleri, gecenin karanlığında yıldız gibi parlıyor. Caddeden geçenlerin gözlerini kamaştırıyor. Kadınların ayakkabılarının topuk sesiyle, caddenin tozunu attıran arabaların egzoz sesi arasında yaşlı bir anneyle engelli evladının çığlığını kimse duyamıyor. Rezidansların caddeyi süsleyen led ışıkları, yaşlı kadının gözyaşlarında yakamoza dönüşüyor ama kimse göremiyor.
İÇECEK SUYUNU BENZİNLİĞİN TUVALETİNDEN DOLDURUYOR
Soğuk kış günlerinde, renk cümbüşünün gönülleri okşayan albenisiyle süslenen caddede bir otobüs durağında, üstlerine örttükleri battaniyeyle ısınmaya çalışan ana ve oğluna, rezidanslarda yaşayan bir vatandaş karavanını bağışlamış. Ana – oğul hala o vatandaşa dualar ediyor.
3 metrekareyi biraz aşan ama 4 metrekareyi bulmayan bu karavanı çöpten bulduğu küçük bir çam ağacı, küçük saksıları ve güzel çiçekleriyle engelli oğlu için yuva yapmaya çalışmaktan vazgeçmemiş 69 yaşındaki anne. Karavanın yan tarafına ise kediler için su ve yemek bırakıyor, kendi içecek suyunu, benzinliğin tuvaletinden doldurarak karavana taşıyan Seval teyze. Elektriği yok, suyu yok, tuvaleti yok. “Benzinlikte çalışanlar izin veriyor, oraya gidiyoruz tuvalete girip, yüzümüzü yıkamak için. Allah hepsinden razı olsun” diyor.
BİRKAÇ ÇİÇEK, BİR KOPUK TERLİK VE BİR YIRTIK AYAKKABI…
Karavana doğru yaklaştık, camdan gördük anne ve oğlunu. İsminin Batuhan olduğunu öğrendiğimiz 42 yaşındaki engelli adam şaşkın gözlerle baktı bize ancak Seval Teyzenin gözlerinin içi güldü. Hemen kapıyı açtı, ‘Hoşgeldiniz’ dedi. Adeta onlar konteynerde yaşam mücadelesi vermiyor, biz de haber yapmaya gitmiyorduk. ‘Sizi görmeye geldik, merak ettik yol kenarında ne yaptığınızı’ dedik. Yol kenarındaki karavanın değil, evinin kapısını açıyordu sanki, bir annenin sıcaklığı vardı bakışında, sesinde. Biz misafirdik onun için. Israrla 4 kişinin asla yan yana duramayacağı küçücük karavanın içine davet etti bizi. Üst üste bir köşeye yığılmış birkaç parça kıyafet, birilerinin verdiği patates ve portakal vardı. Bir de başkalarının kurtulmak istediği çöplerden buldukları… Birkaç çiçek, bir kopuk terlik ve bir yırtık ayakkabı…
SICAK BİR YUVANIN ÖZLEMİ 2 DAMLA GÖZYAŞINDA BELİRDİ
Hayat hikayesini soruyoruz Seval Teyzenin, gülümseyen gözlerindeki yıldız bir anda sönüyor, gözlerinden yıldız kayıyor, gözlerinde karanlık bir boşluk belki de sadece hiçlik kalıyor. Tozlu, paslı geçmişin kapısını bizim için aralıyor, “Annem Alzheimer hastasıydı, babam da 2017 yılında felç geçirdi. Balçova’da annem ve babamla yaşıyorduk biz. Eşimi, oğlum 40 günlükken kaybetmiştim. Annem ve babam ölünce bizi evden attılar. Eşyalarımızı da alamadık, sadece birkaç giyecek alabildik” diyor ve gözlerindeki boşluktan, sıcak bir yuvaya duyduğu özlem dışarı akıyor. Gözyaşlarını eliyle siliyor, çatallaşan sesiyle anlatmaya devam ediyor Seval Taşkın:
“YOLDAN GEÇENLER PARA VERİYOR, GÜCÜME GİDİYOR”
2 sene otobüs durağında yaşadık. Bornova Belediyesi’ne gittik, ‘Biz sadece gıda yardımında bulunabiliriz’ dediler. Kaymakamlığa gittik, kimse bizi dinlemedi ve kapıdan attılar. Sosyal Güvenlik Kurumu’na gittik, ‘Sokakta kaldım, cebimde 5 kuruş param yok’ dedim. Zoruma gidiyor, hayatımda hiç bu durumda kalmadım. SGK bize, ‘Ev tutun, biz yardım edelim’ dedi. Ben nasıl ev tutayım, zaten ev tutabilecek olsam kimsenin kapısına gitmem. Yoldan gelip geçenler para veriyor bize. Alışık olmadığım şeyler, gücüme gidiyor ama ne yapayım…
“KIZILAY KİRA TALEP ETTİ”
Oğlum engelli, yüzde 80 engelli raporu var. Ben de annemden maaş alıyorum. Oğlumun engelli maaşı ile benim rahmetli annemden aldığım maaşın toplamı 10 bin lira ya ediyor ya etmiyor. Her yere başvurdum, Kızılay’dan gelip bizi Bornova’da bir eve götürdüler, orada kaldık ama bir müddet sonra bizden para talep ettiler, onu karşılayamadık. ‘Evi boşaltın, çıkın o zaman’ dediler.
“ENGELLİ OĞLUMUN MAAŞI KESİLDİ”
Bugün oğlumun maaş günüydü, bugüne kadar alıyorduk ama şimdi yatmamış. Tekrar başvuru yapılacakmış. Ben bu yaşımda, cebimde yol param yok, nasıl gidip başvuru yapacağım bilmiyorum. Oğluma şizofreni sosyopat teşhisi kondu.
“BİZ AYRILAMAYIZ”
Beni huzur evine alabileceklerini söylüyorlar ama oğlumdan ayrılmak istemiyorum. Ben oğlum olmadan yapamam, o da ben olmadan yapamaz. Sinirlendiği zaman ben sakinleştiriyorum. Oğlumu rehabilitasyon merkezine yatırdılar ancak benimle görüşemediğinde hastaneyi yakmaya çalışmış. Biz 1 oda yere razıyız ama birlikte olalım.
“ÇOK YALNIZ KALDIK”
Geçen dönem Bornova Belediyesi’nden yardım görmedik, bu dönem bize yemek getirdiler, Bornova Belediyesi’nden biri misafirhaneden bahsetti, orada kalabileceğimizi söyledi. Ben de belediyeye gidip talebimi bildirdim, ‘Hayır, bizim öyle bir uygulamamız yok’ cevabını aldık. Sadece erzak yardımı edebileceklerini söylediler. Çok yalnız kaldık, kimse yardımcı olmadı. Muhtara gidiyoruz, ‘Ben bilmem’ diyor. Akla gelen tüm sosyal mercilere gittik ama kimse yardımcı olmadı.
